W Suwalskim Ośrodku Kultury w ramach 10. Suwalskich Teatr-Akcji zostanie zaprezentowanych sześć spektakli. Ostatniego dnia festiwalu na Dużej Scenie będzie okazja zobaczyć monodram w wykonaniu Jana Peszka.
Motywem przewodnim 10. Suwalskich Teatr-Akcji Festiwalu PoRuszeń, jest wieloznacznie rozumiany RUCH. Intuicyjnym i pierwszym skojarzeniem z ruchem jest oczywiście poruszające się ludzkie ciało. Poszukujemy zatem wśród różnych form ruchu, motoryki alternatywnej, teatru tańca, improwizacji tanecznej, dużych form plenerowych, ale również spektakli kameralnych czy monodramów. Wszystkie propozycje, które w dosłowny sposób angażują ciało aktora/performera do działania, w których stematyzowana jest problematyka ludzkiego ciała, bądź w których ciało aktora jest narzędziem do przekazania konkretnych treści. Można tutaj wyróżnić Macieja Kuźmińskiego z dyptykiem „Różnica i powtórzenie” oraz KIJO Group ze spektaklem „Wszystko z czym się (nie) urodziliśmy”.
Z drugiej jednak strony ruch może być rozumiany jako działanie społeczne, „RUCH SPOŁECZNY”, a wydarzenie artystyczne jako okazja do wyrażenia swojej opinii. Z tej perspektywy interesują nas spektakle społecznie zaangażowane, mówiące o sprawach tu i teraz. Takim wydarzeniem z pewnością jest „Powrót Wikingów” grany przez osoby bezdomne pracujące przy ośrodku w Szczepankowie oraz „Jesteśmy przynętą kochanie” opowiadający o wydarzeniach na Ukraińskim Majdanie z ubiegłego roku. Po spektaklach zorganizujemy panele dyskusyjne, które pozwolą widzom porozmawiać z artystami i zagłębić tematykę poruszaną na spektaklu.
Kolejna perspektywa to spektakle, które widza poRUSZAJĄ, prowokują do refleksji i stawiają w trudnej sytuacji moralnej, niepokoją. Podług tego chcemy pokazać prezentacje, które mówią o rzeczach ważnych, wzburzają, może nawet bulwersują albo inaczej: wzruszają, bawią do łez. Tutaj odnajdujemy miejsce przede wszystkim dla propozycji dramatycznych takich jak „Matka Mejra i jej dzieci” w wykonaniu Caryl Swift czy „Scenariusz dla nieistniejącego, lecz możliwego aktora instrumentalnego” w wykonaniu Jana Peszka. (www.teatr-akcje.pl)
SPEKTAKLE 10. TEATR-AKCJI w SUWALSKIM OŚRODKU KULTURY:
WSTĘP WOLNY
„Jesteśmy przynętą kochanie!”
Czwartek, 13.08.2015, godz. 19:00, sala granatowa SOK, ul. Noniewicza 71
Obsada: Mateusz Mosiewicz (Marcin), Helena Ganjalyan (Natasza), Filip Kosior (Dante)
Reżyseria i dramaturgia: Agnieszka Wąsikowska
Tekst: Marcin Kundera / Agnieszka Wąsikowska / kreacja zbiorowa
Wideo: Marcin Kundera
Scenografia i kostiumy: Małgorzata Iwaniuk
Reżyseria światła: Paulina Góral
Muzyka: Jan Pałys
Asystentka spektaklu: Olga Drygas
Jesteśmy przynętą kochanie to dokumentalny projekt teatralny w przeważającej części oparty na wspomnieniach i relacjach z Majdanu. Tekst został stworzony z fragmentów dzienników oraz rozmów prowadzonych z uczestnikami wydarzeń, które nastepnie zostały użyte podczas improwizacji aktorskich. „Jesteśmy przynętą, kochanie!” to opowieść o tęsknocie za rewolucją. Za placem, na którym czujemy się w pewien absurdalny sposób bezpieczni. Myślimy, że normalny jest pokój a co, jeśli normalna jest wojna? Co, jeśli tylko rewolucja daje schronienie, poczucie bezpieczeństwa, sens i cel w życiu? Kundera, Dante, Natasza. Przedstawiamy Wam trójkę młodych ludzi, którzy spędzili na Majdanie kilka tygodni swojego życia. Poznali się, zaufali. Którzy znaleźli tam siebie i uwierzyli, że ich wolność jest możliwa.
Scenariusz spektaklu został nagrodzony w III konkursie OFF: PREMIERY / PREZENTACJE organizowanym przez Teatr Ósmego Dnia w Poznaniu. Po spektakl przewidziana jest rozmowa z artystami.
„Matka Mejra i jej dzieci”
Piątek, 14.08.2015, godz. 20:30, sala granatowa SOK, ul. Noniewicza 71
Obsada: Caryl Swift
Reżyseria: Stanisław Otto Miedziewski
Caryl Swift w monodramie „Matka Mejra i jej dzieci” wciela się w postać tytułowej Mejry. Tekst powstał na podstawie reporterskich relacji Wojciecha Tochmana (Jakbyś kamień jadła) i Ryszarda Bilskiego (Urodziłam się z łopatą), dotyczących masakr popełnionych w imię „czystek etnicznych” podczas wojny na Bałkanach, w latach 1992-95.
Inspiracją dla owego spektaklu była postać dr Ewy Klonowskiej, urodzonej we Wrocławiu, jednej z najwybitniejszych przedstawicielek medycyny sądowej na świecie i członkini Amerykańskiej Akademii Nauk Sądowych, która dostarczyła też część wykorzystanego w monodramie materiału. Dr Klonowska od ponad 15 lat wydobywa ludzkie szczątki z niezliczonych grobów rozsianych po całej Bośni. Metodycznie pracując po kilkanaście godzin dziennie, oddziela drobne kostki dzieci od kości nastolatków i dorosłych dopasowując każdą z nich do pozostałych. Z wydobytych bezładnych stosów szczątków odtwarza zwłoki ludzi, które zwraca rodzinom. Jest ona kluczem do połączenia zmarłych z żywymi.
Tytułowa Matka Mejra, muzułmanka z Bośni, która w roku 1992 straciła podczas tej wojny syna i córkę, towarzyszy doktor Ewie z codzienną pomocą, nacechowaną jednak permanentnym oczekiwaniem na odnalezienie szkieletów swoich najbliższych.
Monodram „Matka Mejra i jej dzieci” rzuca światło na heroiczną „walkę z żywymi o prawa zmarłych”. Traktuje o naszej bezgranicznej pamięci o najbliższych, ale też o potrzebie złożenia ich w grobie i uwolnieniu się od żałoby. Spektakl ten jest wołaniem o sprawiedliwość wobec niewinnych, wobec ofiar i zapomnianych. Mówi o okrucieństwach popełnianych dawniej i obecnie na całym świecie, a nam żyjącym we Wspólnej Europie, przypomina też o demonach kryjących się w dziejach naszego kontynentu.
„Sam w pociągu” Kacper Lech
Sobota, 15.08.2015, godz. 17:30, sala granatowa SOK, ul. Noniewicza 71
Monodram Kacpra Lecha to poruszająca opowieść o „zwykłym człowieku”, zagubionym w tłumie, starającym się odnaleźć samego siebie. Aktor ze wzruszającą, właściwą kondycji młodego człowieka prostotą stawia pytania o współczucie, poczucie wspólnoty, człowieczeństwo. Wiek jest niewątpliwie atutem artysty, pozwala mu na naiwność i wzruszenia, choć zagadnienia podejmowane są w sposób dojrzały i niebanalny. Jest to portret młodości, jej lęków i nadziei, wzruszająca fotografia, którą często zapominamy, przykrywamy ideologiami. Spektakl jest prosty, wręcz surowy, aktor staje „twarzą w twarz” z publicznością, nie ma tu miejsca na kłamstwo, nie ma się za czym ukryć. To klasyczna forma monodramu oparta na energii aktora, która porywa.
„Różnica” i „Powtórzenie”, reż. Maciej Kuźmiński
Sobota, 15.08.2015, godz. 19:00, Duża Scena SOK, ul. Papieża Jana Pawła II 5
Obsada: „Powtórzenie”: Daniela Komędera, Agnieszka Bednarz, Maciej Kuźmiński; „Różnica”: Maciej Kuźmiński
Choreografia: Maciej Kuźmiński
Dramaturgia: Adam Hypki
Oświetlenie/Dźwięk: Michał Mackiewicz
Technik oświetlenia: Marta Seredyńska
Kostiumy: Emil Wysocki
Producent wykonawczy: Maria Marcinkiewicz-Górna, Alina Kubiak
Konsultacje: dr Mariola Sułkowska
Produkcja: Lubelski Teatr Tańca, Wydział Teatru Tańca PWST im. Ludwika Solskiego w Krakowie, Miejski Dom Kultury w Zduńskiej Woli
„Różnica” i „Powtórzenie” to dyptyk poruszający zagadnienia tożsamości ukazanej z dwóch perspektyw – jednostkowej i zbiorowej. Spektakle bezpośrednio nawiązują i czerpią z dzieł filozoficznych „Różnica i Powtórzenie” Gillesa Deleuze’a oraz „Powtórzenie” Sørena Kirkegaarda.
Przedstawienia ukazują dwa odmienne podejścia do choreografii oraz są przeniesieniem na scenę dwóch języków ruchu rozwijanych od kilku lat przez autora – Dynamic Phrasing oraz pracy z podłogą.
„Różnica”
Samoświadomość jednostki, świadomość kontynuacji i pozostawania sobą w zmieniających się warunkach życia to zespół wyobrażeń, uczuć, sądów, wspomnień i projekcji podmiotu, który odnosi się do siebie. Życie tworzy różnice i nawet jeśli istnieje „reprodukcja” to nigdy nie przebiega ona w sposób identyczny. Ja to ja, i ja istnieję tylko w jednym egzemplarzu.
1+1 = 11
Ale świat nie jest, świat się wydarza. Tożsamość nie istnieje. Istnieje poszukiwanie.
„Powtórzenie”
respekt to powtórzenie
powtórzenie to respekt
respekt oznacza spojrzeć po raz drugi
spojrzeć po raz drugi oznacza negację pierwszego oglądu
jako niewystarczającego
powtórzenie musi obrócić się przeciwko wspomnieniu
bo to ten sam ruch skierowany w przeciwne strony
wspomnienie to przeszłość, powtórzenie to nadzieja
na odwrócenie losu
1+1 = 11
Wracamy tam, gdzie nigdy nie byliśmy.
„Gdzie jest K?” Teatr Hybrydowy
Niedziela, 16.08.2015, godz. 17:30, Sala Kameralna SOK, ul. Papieża Jana Pawła II 5
Spektakl/performance tworzą: Mirosława Krymska, Magdalena Sowul, Agata Włodarczyk
Muzyka: Paulina Miu Zielińska
Zdjęcia: Bogusław Wasilewski
Montaż: Tobiasz Żuk
Trzy kobiety, trzy różne momenty życia, trzy narracje. Dzieli je prawie wszystko. Łączy – pytanie, które zadają sobie wciąż od nowa… Czym jest kobiecość? Czy jest to coś, z czym się rodzimy; czy coś, co nabywamy później – w ciągłym procesie tworzenia i dekonstruowania swojego ja? Czy kobiecość to coś trwałego, czy tylko jedna z zapomnianych na dnie szafy kreacji, którą zakładamy tylko z okazji wielkiego święta?
„Gdzie jest K.” to performatywna próba znalezienia odpowiedzi, ciągłe poszukiwanie, work in progress.
„Scenariusz dla nieistniejącego, lecz możliwego aktora instrumentalnego” Jan Peszek
Niedziela, 16.08.2015, godz. 19:00, Duża Scena SOK, ul. Papieża Jana Pawła II 5
„Scenariusz dla nieistniejącego, lecz możliwego aktora instrumentalnego” powstał w 1963 roku w ciągu kilku dni, ale przez długie lata nie był wykonywany, co zresztą kompozytor jakby przewidział nadając mu charakterystyczne dopełnienie. (…) Pisząc „Scenariusz” i dopełniając go elementami dramaturgicznymi Schaeffer od razu myślał o wykonawcy; był nim Jan Peszek. Kompozytor pilnie obserwował aktora i „układał” mu rolę niejako na przyszłość. Prawykonanie „Scenariusza” odbyło się dopiero po latach, gdy Peszek stał się aktorem innego już typu, w pełni odpowiedzialnym za sceniczny, słowny i interpretatorski kształt powierzonego mu dzieła. W osobie Jana Peszka „Scenariusz” znalazł interpretatora jedynego i najwłaściwszego. Pasja, z jaką Schaeffer mówi o życiu i sztuce udziela się publiczności. „Scenariusz” miał zawsze powodzenie, jest to dla audytorium wielka przygoda poznawcza i intelektualna.
Źródło informacji o spektaklach: www.teatr-akcje.pl
